Severken insanın her hücresi ne
kadar güzel çiçek açar değil mi? Kendimden örnek vermem gerekirse benim içim
kıpır kıpır olur, o sessiz, sakin, ıssız köşelerim çiçek açar. Öyle minnoş
olurum ki, sevdiğimi sarıp sarmalamak, her şeyine seve seve koşmak, sırf
gözünün içine baktığımda bile içimin sımsıcak olması bu hislerden sadece ilk
aklıma gelenler. Sanırım her insan için sevmek farklı şekillerde gerçekleşiyor.
Eskiden belli bir kalıbı olur, seven insan şunu yapar bunu yapar gibi kafamda
tabularım, kanıksanmış davranış biçimleri, kabul edilmiş ya da kabul ettirilmiş
beklentiler vardı. Taa ki kendim bir gün gerçekten sevgi nasıl yeşerir kısmını
keşfedene kadar. Tabii ki belli başlı şeyler aynı oluyor, işte paylaşım önemli,
anlayış önemli, saygı önemli, ilgi önemli gibi gibi... Ama herkes için sanırım
bunların altında yatan anlamlar, beklentiler, onlardan yola çıkılarak içinde
oluşturduğun duygular, istekler, hayaller, sevinçler, hüzünler, sıyrıklar,
kırıklar ve acılar hepsi çok farklı. Her noktası her bireyin farklı bir yerine
dokunup, farklı bir his uyandırıyor. Kimine göre aşık olduğun insanla haftada 1
görüşüp vakit geçirmek gayet yeterliyken, günde 1 kaç defa mesajlaşıp konuşmak
ideal bir iletişimken, bazıları için daha intensive bir paylaşım gerekiyor mesela
en basitinden. Ya da ortak bir çok şeyin olması bir taraf için çok önem arz
ederken, karşı taraf için önemli olan kısım sadece gözünün içine bakınca içinin
sımsıcak olması olabiliyor ya da gerçekten sevildiğini hissetmek... İkili
ilişkiler çok zor. Karşılıklı anlayışın, orta noktada buluşabilmenin , aynı
şeyleri isteyebilmenin, bekleyebilmenin, aynı şiddette istemesende
karşındakiyle uyumlanabilmenin önemi çok büyük.
Hep
derler ya insanın önce kendine saygısı ve sevgisi olmalı ikili ilişkilerde
kendini ifade edebilmesi, sınırını çizebilmesi, ne istediğini gerçekten ama
gerçekten ne istediğini bilip bunu doğru ve net bir şekilde ifade edebilmesi
için diye. Ben buna bu zamana kadar çokta inanmayan gruptandım, itiraf etmem
gerekiyor. Yani bana göre insan zaten sevdiğine karşı ne hissettiğini gayet
normal bir şekilde söylebilirdi çünkü aslında söylemesine gerek bile olmazdı...
Karşısındaki onu hemen anlardı, hissederdi, bilirdi onu neyin sevindirip neyin
üzeceğini ve ona göre davranırdı zaten mümkün olduğunca. Ha olmuyor mu sevince
illa bir yol bulunurdu...
Eskiden
tek taraf daha çok sevse, istese, çaba gösterse de sorun olmaz, yeterli olur
sanırdım. Yani karşı taraf aynı coşkuya sahip olmasada arada sevgi, aşk olunca
coşkunun boyutu çokta önemli değil gibi düşünürdüm. İlla dengelenirdi ortada
gerçek bir sevgi, bir aşk varsa değil mi? Bilmiyordum ki bu coşku aslında iki
insanın aynı sayfadan okuması , aynı yolda yürüyebilmesi, aynı beklentileri
göğüsleyebilmesi için gereken bir unsurmuş. Tek tarafın çabası hiçbir şeye
yetmezmiş. İki taraf sevsede hep daha çok seven, kendini paralayan, birşeyleri
oldurmaya çalışan taraf hep yıpranır sonunda da üzücü ama tek başına bırakılan
o olurmuş...İşte bunları birebir yaşayınca gerçekten ilişkinin boşuna iki
kişilik olmadığını , ciddi anlamda iki kişilik bir gösteri olduğunu, karşılıklı
isteklerin örtüşmemesi durumunda hep daha çok çabalayan tarafın cephede yenik
düştüğünü farkettim. Ne acıdır ki başlangıçta çok coşkulu olan paylaşım ivmesi,
zaman geçtikçe iki tarafında karşısındakinden beklentilerinin oluşmasıyla
birlikte aslında gerçekte nasıl bir ilişki istediklerini bir puzzle yapar gibi
ortaya koyuyor. Gün geçtikçe her bir puzzle tanesi iki tarafında ilişkiden ne
beklediğini, gerçekte ilişkinin hangi beklentilerle başlatıldığını ve
ilerlemesini istediklerini, ileride ne beklediklerini ve/veya ne
bekleyebileceklerini oluşturuyor. Yavaş yavaş puzzle taneleri resmi
oluşturdukça iki taraf saflarını belirliyor. İlişkinin boyutu , gidişatıda bu
resimle birlikte yolda şekilleniyor.
Gönül
ister ki tabii her oluşan puzzle mutluluk tablosuyla sonuçlansın. Keşke öyle
olsa... Fakat en başında kendini kaptırdığın, deyim yerindeyse içinde
kelebekler uçurduğun o ilişki karşılıklı farklı isteklerle yürütmeye çalıştıkça
yolda çukurlar açıyor. O çukurların üstü kah hafif kah şiddetli konuşmalarla
kapatılmaya çalışılıyor ama nafile tabii. Çok bariz bir şekilde o çukurlara
geri düşülecek o allahın emri. İdeal olan tabii ki çukurlar açılıp, yokmuş gibi
örtülmeye çalışılmadan güzel güzel karşılıklı net iletişimle o anda olayı
çözüme kavuşturmak. Ama bu okadar nadir oluyor ki bence. Yani bir taraf buna
gönüllü olsa diğer taraf çukuru örtmekten yana oluyor, belki iki tarafta çukuru
örtmeye meraklı oluyor kim bilir. Keşke ya keşke karşılıklı net iletişim
kurulabilse de o anda o aslında belkide zamanında müdahale edilerek
kurtarılabilecek ilişkiye kangren olacak bir yara açılmasa değil mi? Ne
demişler zamanında müdahale hayat kurtarır.
İşin bir de bunu isteme boyutu var tabii onu unuttuk. Yani bir
taraf ilişki sürsün diye elinden geleni yapabilir ama diğer taraf gittiği yere
kadar yürütürüz işte kafasındandır. Bak bu da çok acı oluyor. O nedenle
ilişkide beklentilerin ortak olması çok önemlidir. O zaman bence işte her
hareket iki taraftan da yapılır gerekirse tartışılır, konu masaya yatırılır,
özveriyse iki tarafta verir özveriyi, hataysa iki tarafta kabul eder hatasını
ama sorun işte orda çözülür. Çünkü iki tarafta ister sorunu gidermeyi, ilişkiyi
sağlıkla yürütmeyi... Aksiyonlar tek taraftan yapılınca işin alma verme dengesi
tepetaklak oluyor ve sonuç hüsran. Hani bir de ümit ediyor insan biliyor
musunuz? Ya ilk başta böyle değildi bu adam/kadın, o halleri gerçek olan diye
bu düşünceye tutunmak istiyor inatla. Halbuki aslında gerçek olan anda ki
haller...Nerden bileceksiniz değil mi? İşte o çırpınış anında, o yaralarınız
kabul bağlatmaya çalıştığınız anlarda karşınızdakinden en ufak gelecek olan bir
ümit ışığına, o incecik ipe tutunma çabamız... Bizi bitiren o arkadaşlar ne yazık
ki... Bunu içten içe farketsekte hala o ilk anlardaki mutlu, huzur dolu anlara
sığınmaya, tutunmaya çalışıyoruz ya belki karşıdaki de o anları hatırlar da
insafa gelir, belki o da bu
ilişkinin önemini, nadide bulunan bir fırsat olduğunu algılar diye... Ah keşke
dostlar keşke... Ama öyle olmuyor işte olay. Siz bekledikçe karşı taraf daha da
kendini yukarlara çıkarıyor, kendine kendince haklı sebepler sıralıyor,
kimbilir belkide kendini gaza getiriyor, o kadar coşuyor ki kendinin belkide
miniminnacık bir hatasını bile görmüyor, kabul etmiyor ve bununla da kalmayıp
sizi karşı ataklarla deyim yerindeyse delik deşik ediyor. Artık yöntemlerine
girmiyorum, kişinin karakterine göre değişir ama narsist davranışlardan,
manipulatif davranışlara, vurdumduymazlığa, saygısızlığa, ghostinginden,
breadcrumbing'ine saymakla bitmez... Deyimleri boşverin onların derinlerine
sonra ineriz ama bunların hepsinin sonu ilişki çöp, siz perişan şeklinde
bitiyor. Hazin son...
Siz çabaladıkça bataklığın dibine çekilip
nereye tutunacağınız şaşırmışken, başınızdan sizi bataklığın dibine dibine
itmeye çalışan bir partner kabus gibi oluyor. Kendinizce aslında hayaline
tutunduğunuz o ilişkiyi kurtarmaya çalışırken bir de bakmışsınız allahım ne
hallere girmişsiniz, neler yapmışsınız... Ben hep derim salon kadını
çizgisinden çıkarmayın beni diye... Ben kendi tecrübelerime dayanarak
söyleyebilirim ben ne hallere girdim bir bilseniz... Vallahi bunca senede
dostum dediğim kime sorsanız o hallere geleceğimi kendimde dahil kimse ön
göremezdi... Perişanları oynadım be hahaha. Şimdi güldüğüme bakmayın, o günler
yerlerdeydim... Bundan da utanmıyorum. Eskiden utanırdım, kabul edemezdim ne
hale geldim nasıl oldu bu vs diye. E bunları yaşamam gerekiyormuş ya benim... O
dibe düşmeden, o bataklıkta çırpınmadan, okyanusta yüzmeyi öğrenmem çok zordu
bence. Ha sakın şimdi ooo işte okyanusta yüzmeler falan bu kız aşmış olayı diye
düşünmeyin sakın emi :) Yok öyle bir şey :) Şuan ben bildiğiniz kıyıda köşede
köpekleme yüzmeye çalışıyorum diyelim hahaha ... Daha çook yolum var belli,
uzun ince bir yol burası dostlar :)
Neyse konu yine nerden nerelere geldi yahu.
Şimdi toparlıyorum merak etmeyin :)
Siz işte o bataklıkta bir şeylere tutunmaya
çalışırken, allah ne verdiyse artık kendinizinden geçmişçesine tırnaklarınızı
ilişkinize, partnerinize tutunmak amaçlı geçirmeye çalışırken bir de
bakmışsınız siz siz olmaktan çıkmıkşınız... İstenmediğiniz yerde kalmaya
çalışmalar, istenmediğinizi içten içe bile bile olmayacak hayaller kurarak o
insanla vakit geçirmek için çırpınmalar, belki bir ümit o da insafa gelir de
eski aşk dolu günlerinizde olduğu gibi size bakar, sizi hisseder diye özveri
sanarak yaptığınız ama aslında onca kendinizden verdiğiniz tavizler... Ay daha
neler neler...Ama işte hepsi boş biliyor musunuz? Hepsi koca bir hiçlik için
yapılıyor. Seven insan için , sizinle olmak isteyen, sizin yanınızda mutlu
olan, sizinle her anını paylaşmaya istekli olan, size değer ver, sizi seven,
size aşık olan insan için zaten bunca çabalayama, bunca çırpınmaya hiç gerek olmaz
ki...O zaten doğal akışta bir bakmışsınız bıcır bıcır sizinle ne varsa
hayatının detaylarını paylaşıyor, sizi iki saniye de olsa görmek için neler
neler yapıyor, uğraşıyor, çabalıyor, sizi özlüyor, size bakınca içi titriyor,
göğsüne başınızı koyduğunuzda, boynuna sokulduğunuzda o güven duygusunu sizin
içinize okadar akışta dolduruyor ki... Hiç özel bir çaba sarfetmeden yaşıyor ve
yaşatıyorsunuz bu duyguları birbirinize...
O yüzden diyen doğru demiş arkadaşlar. Sevmek
özgür bırakmaktır. Siz özgür bırakın. Gelecek olan, isteyen, sizi seven, sayan,
aşık olan zaten gelir. Özel bir çabaya , cephelerde yaralanarak çırpınmaya,
isyanlara, bataklıklarda boğulmamak için tutunmaya çalışmalara gerek yok.
Sevin, özgür bırakın. Ha gelmedi mi, o sizi zaten hiç sevmemiş, sizi de zaten
hiç haketmemiştir.
Bu farkındalığı bir gün kendi hayatımda da
uygulayabilmek dileğiyle...
Yorumlar
Yorum Gönder