Ana içeriğe atla

Nitelikli

Hangi gezegen?

Hiç kendinizi uzaydan seslenirken hissettiniz mi? Karşı tarafa anlatmak için çırpınıp durduğunuz ama ne yazık ki anlatamadığınız oldu mu hiç?  Çırpındıkça daha derine batılan bir durum bu bence. Bilirsin yani  en azından hissedersin karşı tarafın zaten niyeti yoksa anlamaya; sen istersen Einstein vari açıklamalar yap yine boşa... Bazen konuşulan dilden şüphe duymanıza neden olan, gittikçe daha da detaylı açıklama gereği uyandıran ama halbuki çok basit bir içerik barından bir konuda bu kadar çaba niye?  Cevap çok basit. Olsun istediğinizden. İyi olsun, güzel olsun, istediğiniz olsun ama işin sonunda olsun.  Öyle veya böyle oldurmaya çalıştığınız için bu çaba aslında.  Ama; ya karşı taraf oldurmak istemiyorda öldürmek istiyor ise? Ya aslında o tüm uğraşlarınız bir imkansıza yakın ihtimal içinse?  İşin özü şudur ki siz 1 mm yanından ya da kilometlerce uzaktan da seslenseniz, aslında çırpınmanıza hiç gerek yoktur eğer iki tarafın da anlaşmaya gönlü varsa. Geris...

Kahramanın gözyaşı

Gözyaşı dökmeye değer mi? O; geceler boyu doldurup boşalttığınız,
 evirip çevirdiğiniz  ama kafanızda bir türlü oturtamadığınız konuşmayı yapmamak için akıttığınız yaşların günahı nedir? Siz içinizdeki üzüntüyü parça parça akıtırken "aradığınız kişiye ulaşılamıyor" mesajlı olarak kalbinizde yaşattığınız insanın umursamazlık derecesine ne demeli peki?

Değer mi? Tek soru bu olmalı bence. Değer mi? Bence değmez. Bunu bile bile yine de yapıyoruz değil mi? Yine o insan için içimizde en derinlerde bir yerde ufacıkta olsa bir umut besleyip belki her şeyin istediğimiz gibi gideceği hissini taşıyoruz. Çok pesimist olmak istemiyorum ama sonu genelde pek iyi bitmez dostlar. Keşke o umut bir mucize olsada gerçekliğimiz olsa ama olmuyor ne yazık ki...

Karşınızda bulunan umursamaz insan; sizi kendi seviyesince ayakta uyuttuğunu, idare ettiğini ya da sizinle canı istediği şekilde oynayabildiğini düşünür. Hiç umursamaz biliyor musunuz? Siz konuşmuş  olsanızda, derdinizi, istediğinizi, beklentinizi belki de en hassas olan hislerinizi açıkça konuşursunuz ama o karşınızda sizin yüzünüze baka baka kafa sallar ben de aynı der geçer ama bir gram bunu hissetmez. Bu tip davranışları sergileyen insanların narsistlikten öte nasıl bir bünyeye sahip olduğunu uzun zamandır sorgular dururum ama daha teşhis koyamadım.

Kahramanlarımız yani bizler bu insanlarla bir ihtimal yaşanabilecek mutlu anlar için çırpınırken, karşımızdaki keyfine bakar. Belki hiç aklına gelmezsiniz, konuşmayı pek sevmesemde bazıları alternatiflerle de meşgul olacak kadar düşük seviyeli ve iğrenç oldukları için size sıra gelmez zaten vs. sizde bu sırada o insanla vakit geçrimek için çırpınır durursunuz. Onun normal insanların sorunsuzca gayet doğal bir şekilde sergileyebildiği günaydın veya iyi akşamlar , nasılsın?  gibi iletişim girişimlerine bile sevinir hale gelirsiniz. Halbuki bunların çok üstünde davranışlar olmalıdır değil mi bu insan sizinle ilgileniyorsa? Peki bizler neden bu kadar basit davranışlara bile sevinir, bunları bile güzel bir hareket olarak algılar olduk? 

Biz bilmiyor muyuz değil mi bunların zaten normalde yapılması gerektiğini ve hatta daha da fazlasının yapılması gerektiğini aslında... Bu insanlar kendini bir şey sanıp bizleri enayi yerine koyabildiklerini sanıyorlar ya ben ona yanarım. Bilmiyorlar ki; biz aslında incecik bir umuda tutunup sabırla bekliyoruz...

Keşke değse bu bekleyişe, umuda...

Kahramanlar olarak döktüğümüz göz yaşlarının yitip giden umutlar ve açılan yaralar yerine mutluluk kahkahalarından kaynaklanması dileğiyle... 






 

Yorumlar

Popüler Yayınlar