Ana içeriğe atla

Nitelikli

Kelimelere karşı duygular

"Bir insana değer vermek, özen göstermek, ona kıymetli olduğunu hissettirmekte bir "kültürdür". Bunun eğitimi yoktur. Kitaplarda yazmaz. Yolu "insan olmaktan" geçer." Doğru mu sizce? Karşında sana hisleriyle bakan bir insanla yolunun kesişebilmesi, ona değer vermek, özen göstermek ve en önemlisi de bunu ona doğru hissettirmek gerçekten öğretilebilen ya da sonradan gelişebilen bir özellik değil bence. Bu tamamen kişinin içinde barınan bir olgu. Hisleriyle konuşan bir insan bulmak, bunu net bir şekilde yansıtmak ve hissettirmek... Sadece bir ses dalgasından ibaret olmayan, karşındakine bunu hissettirebildiğin her kelime; kıymetini bilen için o kadar değerlidir ki... Bunun ne kadar özel olduğunun yaşanmadan bilinebileceğini düşünmüyorum.  Peki sadece kelimelerden ibaret olan bir iletişim olsa ama duygu olmasa ya da bu tek taraflı olsa? Bunun duygusu olan için anlamı nedir? Ya da duygusu olmayan için ne ifade eder?  Duygusu olan hep umut eder. Duygusu olmayan ...

Düşünüyorumda...


Düşünmek... 

İnsan düşüncelere dalar da, kafasının içindeki sesleri susturamaz ya... İşte en yıpratıcısı o dur. Kafanızda binlerce ses, binlerce yorum, binlerce hikaye döner durur. Durdurmak istersiniz, durmaz... Sürekli aynı kısır döngünün içinde girdaptaki "nemo" gibi kapılır gidersiniz senaryoların arasında. 

Bir de bakmışsınız ki kafanız çok yorulmuş, bitkin, huzursuz, en ufak mutluluğu bile algılayamacak kadar küsmüş ve bıkmış. Halbuki belki etrafınızda küçük mutluluklar beliriyordur. Siz; bunların hiç birini göremeyecek kadar meşgulsünüzdür ne acıdır ki... Saniyenizin değmeyeceği, hiç kıymetinizi bilmeyen, sadece kendi çıkarı için etrafınızda dolanan, sizi bile isteye üzen, yok sayan, yeri geldiğinde banane ya diye sizi başından atmaya çalışan insanlara verdiğiniz kıymetin, yorduğunuz beyninizin ve harcadığınız zamanının geri gelmeyecek olması ne üzücüdür. 

Boşa kürek hayatınız akarken; siz girdapta aynı döngünün içinde kaybolmaya artık neyin iyi neyin kötü, kimin doğru kimin yanlış, neyin gerekli neyin gereksiz olduğunun farkını idrak edemeyecek kadar hipnoz olmuş, tamamen değerlendirme yoksunu bir insan olmaya başlarsınız. Aklınızda sürekli acabalar, nedenler, niyeler, nasıllar, benim suçum neler dolanır. Halbuki bu sorular sizden değil ; sizi üzenlerin davranışlarının sonucu oluşmuştur sadece. Sadece ama sadece onların davranış biçimleridir. Bunu kendi kendinize çözmeniz imkansızdır. Cevaplar sizde değil. Çünkü en başında bu davranışı sergileyen siz değilsiniz.

Haddini bilmeyen, davranışları sadece ego ve narsizm kokan, kendine bakmadan kendini aşırı değerli kılarak sizi hiç umursamayan ama içten içe bir çok yarayı, ezikliği, üzüntüyü, kompleksleri barından bu insanlardan en başında belki de insani davranışlar beklemek hata oluyor. 

Siz belki insandır diyerek o muameleyi yaparken; eğer karşınıza bunun aksini ispat edecek bir tane ama sadece bir tane bile bir şey çıkarırsa; bırakın... Bırakın ve arkanıza bakmayın. Bu tip varlıklar, ne insanlıktan, ne iyilikten, ne görgüden, ne ahlaktan ne de etikten haberdarlar. Bunca zaman bihaber dolaşan bu varlıkların eğitmeni de siz değilsiniz. Olmayında zaten... 

Düşünmeyi de, onlara emek vermeyi de bırakın...

Sizden uzak olsunlar...

O aslında zehir gibi çalışan beyninizin bu tiplerle dolmasına, rahatsız olmasına, yorulmasına gerek yok. Inanın cidden gerek yok...

Bu tip insanların değer verenlerden uzak olması dileğiyle...




 

Yorumlar

Popüler Yayınlar